درد دلی با امام خمینی

چند روزی درد دل‌ها می‌کنم با دوستان
از تو می‌گویم که هستی مرهم ما دوستان
ای که بر دشمن زدی با اسب ایمانت، ببین
سخت با نام تو می‌تازند اینجا دوستان
دوستان و دشمنان را جابه‌جا فهمیده‌اند
دوستان را دشمنان و دشمنان را دوستان
چار دسته تیز کرده چشم بر نام تواند
دشمنان، وابستگان، زاهدنماها، دوستان
از نگاه مهربانت بر سر گل‌های زرد
کوربادا! کوربادا! چشم دنیادوستان
می‌رسد پایان عمر این جماعت هم فقط
مانده‌ام در نام اینان؛ دشمنان یا دوستان؟

نقد:
شعری که برای بزرگی گفته می‌شود خود باید در لفظ و معنا شکوهمند باشد. تلاش شاعر این غزل در پرداختن به موضوع ارزشمندی چون شخصیت امام خمینی(ره) ستودنی است امّا بی‌دقّتی‌های زبانی و معنایی در این شعر کم نیستند. بیت اوّل در هر دو مصراع چنگی به دل نمی‌زند، به‌خصوص در مصراع دوم که کلمة «مرهم» بدون هیچ مقدّمه‌چینی مناسب و هیچ نقش دقیقی استفاده شده است. در بیت دوم تشبیه ایمان به اسب، نازیبا می‌نماید و در مصراع دوم نیز کاربرد حرف اضافة «با» اشتباه به نظر می‌رسد. بیت سوم بهترین بیت این غزل است امّا می‌شد در مصراع اوّل معنای دیگری را آورد تا دو مصراع، تکرار محتوایی یکدیگر نباشند.
مصراع «چار دسته تیز کرده چشم بر نام تواند» ضعف تألیف دارد و عبارت «گل‌های زرد» در بیت بعدی با سایر عناصر بیت، نسبت و رابطة معقولی ندارد.
در مجموع، شتاب‌زدگی در سرودن گاه به مشکلاتی از این دست منجر می‌شود و به‌خصوص در شعر جوان این بی‌دقّتی‌ها رایج شده است. امیدواریم توجّه به ظرافت‌های لفظی و معنوی آثار بزرگان، شاعران نوقلم را در سرودن شعرهای بهتر یاری دهد.