شعری از فاطمه عارف نژاد
درگیر خود کرده است این آتش جهانم را
سوزانده داغش شعله شعله استخوانم را
دود و دم یک اتفاق آتشین ناگاه
تاریک کرده روز روشن آسمانم را
صبح همین امروز با اخبار تهران... آه
از دست دادم دست های قهرمانم را
ویرانه های زندگی در کسری از لحظه
بلعید حتی رد پای دوستانم را
گم کرده ام در پیچ و خم های هزار آوار
مرد پر از تاب و تب آتش نشانم را
پاسخ فقط بغض است و آهی سرد و تکراری
میپرسم از هرکس نشان بی نشانم را
در آن جهنم مانده او تنها و من اینجا
میخوانم آهسته مفاتیح الجنانم را
سخت است یا رب انتظار و انتظار و باز...
ای کاش آسان تر بگیری امتحانم را