شعری از فاطمه غلامی

تقاص عشق، همین اشک های پنهانی است
هراس  غرق شدن در نگاه بارانی است

هزار بار خطا کرده ام ولی بگذر
که عشق فرصت خوبی برای  نادانی است

هزار شکر! اگر شادی از کفم رفته ،
از اشک و آه و غزل در دلم فراوانی است

از این که عشق مرا پیر کرده خرسندم
 که در طریق زلیخا "گلایه" نفسانی است

بیا امید غزل های ناتمام دلم...!
بهارِ خنده ی تو شاهبیت پایانی است

دریغ!دست مرا شعر پیش تو رو کرد!
همیشه حاصل شاعرشدن پشیمانی است...

فاطمه غلامی