شعری از امیرعباس بختیاری

از این ابهام بی پایان،از آن آغاز می ترسم
کبوتر بچه ای هستم که از پرواز می ترسم

شبيه عشق ممنوعی ، درون سينه‌ای حبسم
من آن احساس پنهانم که از ابراز می‌ترسم

منم آن تار بی‌تاری که گم شد کنجِ انباری
گلويی خسته و پیرم که از آواز می‌ترسم

تفأل می‌زنم ، اما جوابش را نمی‌خوانم
که از تعبير فال خواجه‌ی شيراز می‌ترسم

ميان گور ، خوش بودم که با لطف مسيحايی
به دنيا آمدم ، اما از اين اعجاز می‌ترسم

من از دنیا نمی خواهم بجز آرامش رفتن
از این ابهام بی پایان،از آن آغاز می ترسم