شعری از مدیر آفتابگردان ها
مرجان بیگی فر
انگار شکل دیگر تنهایی منند
این کوه‌ها نماد شکیبایی منند
سردند و پرغرور ولی سخت مهربان
معشوق پرابهّت رؤیایی منند
هر جا قدم گذاشته‌ام قد کشیده‌اند
تصویر آشنای تماشایی منند
نزدیک آسمان شده‌ام بر فرازشان
چون نردبان عالم بالایی منند
تصنیف شاد شرشر رودند بین کوه
این نغمه‌ها شبیه به لالایی منند
هرچند سال‌خورده و رنجور و خسته‌اند
تندیس برف‌پیکر زیبایی منند
میراث صبر میهن سختی‌کشیده‌ام
این رشته‌کوه‌ها همه دارایی منند