دفتر شعر

رو به روی دار قالی 

مادرم تنها نشسته

زل زده بر تارو پودش

با نگاهی گرم وخسته

 

تق ت تق تق شانه را او

میزند بر روی قالی

تا نماند روی نخ ها

ردی از جاهای خالی

 

یک پرنده روی قالی

کوچک است و پر ندارد

مادرم نخ را گرفته

رج به رج پر میگذارد

 

میپرد از روی قالی

با پرو بالی سفید او

میرود تا آسمان ها

آن پرنده هست یک قو

وقتی که دوری ات به من اجبار میشود
غم های بی کسی سرم آوار میشود
با دیدن مکرر آن عکس آخرت
دلتنگیم برای تو بسیار میشود
دیدار روی ماه تو یکروز قسمتِ
این چشمهای خیره به دیوار میشود؟
یک روز می روم من و آن روز رفتنم
سر فصل روزنامه و اخبار میشود
 این انتظار سخت حضورت برای من
هرشب کنار پنجره تکرار میشود
#عاطفه_جعفری

صدایی ساکت از چشمان مشتاق تو می آید
و می گوید که: «موعودی به میثاق تو می آید!»

سلامت کردم و پاسخ ندادی، با خودم گفتم
چقدر این بی محلی ها به اخلاق تو می آید

برایم طرح و برهانی، برایت نظم و اثباتم...
که هرجا حرفی از من هست، مصداق تو می آید

تو در هر مسئله حرفی برای تازگی داری
و هر نو ایده ای از ذهن خلاق تو می آید

به قدری دوستت دارم که ماهی آسمانش را
بگو سوسوی احساسم به آفاق تو می آید؟

شنیدن دارد این لحظه سخن های نگاه تو
صدایی ساکت از چشمان مشتاق تو می آید

"محمدجواد قیاسی"

 

.

بی خواب پی هم­ نفسی می گردد

بی تاب پی دادرسی می گردد

انگار که هر شب آسمان، ماه به دست

تا صبح به دنبال کسی می گردد

.

 

 

تخریب شده ست، باز بر پایش کن
طرحی بکش و دوباره زیبایش کن

عمری ست کویر در کما خشکیده ست
باران تو بیا دوباره احیایش کن

"محمدجواد قیاسی"

بیش از هوسی نمی‌توانم باشم
بی تو نفسی نمی‌توانم باشم
از صحبت آیینه چنین معلوم است
من جز تو کسی نمی‌توانم باشم